Huisartsen vind ik dappere dokters, altijd gevonden, en ik bewonder ze. Ik heb regelmatig de vraag gehad of ik huisarts wilde worden. En ik antwoordde altijd dat ik daar de persoon niet voor ben, ik voel me comfortabeler in het ziekenhuis. Niet om de sfeer, want die is over het algemeen veel prettiger in de huisartsenpraktijk, maar om de mogelijkheden tot diagnostiek en ondersteuning. Ik voelde me tijdens mijn huisartsencoschap dikwijls ‘onthand’ omdat ik niet gewend was mijn werk met minimale hulpbronnen te verrichten. Zonder CT-apparaat, uitgebreid bloedonderzoek dat binnen een uur bekend is en een intensivist als back-up werd ik een beetje nerveus. Want de huisarts levert maximale zorg met minimale middelen, zowel op materieel als financieel als personeel gebied. En daar heb je lef voor nodig.
De huidige situatie in ons zorgsysteem raakt me. En dan vooral de manier waarop er door de grote spelers in het zorglandschap, met name de verzekeraars en politici, omgegaan wordt met huisartsen. De ene na de andere maatregel, beperking en vooral nieuwe taak vliegt ze om de oren, terwijl ze al jaren aangeven dat de maat vol is. En in de tussentijd krijgen ze het voor elkaar om de zorg draaiende te houden. Zwijgend ploeterden ze door, tot ze zich verenigden op het Malieveld. Er kwam geen antwoord in de zin van een gesprek, maar ze kregen er een nieuwe taak bij: mensen selecteren voor de 2e ronde boostervaccinaties tegen COVID-19. In mijn ogen een disrespectvolle en ondoordachte actie.
In plaats van met elkaar in gesprek te gaan krijgen ze zonder fatsoenlijk overleg nog een oneigenlijke taak op hun bord. En niet alleen de ‘grote spelers’, maar ook veel van mijn ziekenhuiscollega’s geven de huisartsen niet de waardering die ze verdienen; de manier waarop de vaak complexe zorg voor kwetsbare patiënten naar de huisarts gebounced wordt spreekt niet van begrip en waardering. En de huisartsen doen het gewoon, want dat zijn ze gewend en ze willen niet dat de patiënt de dupe wordt van het getouwtrek.
Daarom vraag ik jullie even na te denken waar het grootste gedeelte van je leven zich afspeelt, waar je het liefst wilt zijn en wie je als eerste belt als er iets mankeert aan je gezondheid. Want voor de meeste mensen begint en eindigt het leven thuis, en wie staat je dan bij? Juist: je huisarts. Ik hoop dat iedereen zich dat realiseert, en dat vooral de huisartsen zelf realiseren wat ze waard zijn, en dat ze waardering verdienen en hun lef nu voor zichzelf gebruiken. Ga er maar eens staan.