Vroeger al droomde ik ervan arts te worden. Mijn moeder was huisarts en ze was mijn held. Op de gekste momenten werd ze gebeld en racete ze haar bed uit of moesten we, terwijl ze me van school haalde, eerst een spoedvisite maken. Altijd stond mijn moeder klaar. En als haar collega vakantie had, zorgde ze ook voor zijn patiënten. Deed ze gewoon. Ze had een oplossing voor alles, niks was haar te veel. Dat wilde ik ook. Ik ging geneeskunde studeren om mensen beter te maken. De kick van iets voor mensen kunnen betekenen is verslavend. Mijn eerste weken zelfstandig poli draaien toen ik afgestudeerd was waren fantastisch: mijn toko, mijn mensen, ik deed alles voor ze. En ze waren zo dankbaar. Het was een feest. Kan ook prima met 30 patiënten. Later op de afdeling en verder op in m’n carrière ging het nog steeds zo: ik deed alles, stond altijd klaar. Checkte dossiers als ik vrij was, zette opdrachten en brieven klaar. Heerlijk, jezelf zo nuttig te maken. En hoe verder ik in m’n opleiding kwam, hoe meer die grens in zicht kwam. Mijn sociale leven stond op plek twee: ik werd degene die er niet was, die altijd later kwam, die op een feestdag dienst had. Eerst vond ik dat stoer en fijn: kijk mij nuttig zijn. De waardering van patiënten en collega’s was verslavend.
Er bleef steeds minder van mij over. Gelukkig had ik het door voordat het ‘mis’ ging. Mijn werk werd een last, ik sliep slechter en ik kon het gewoon niet meer bolwerken. Ik speelde de held die ik wilde zijn, maar ik voelde me helemaal niet zo heldhaftig. Ik had geen controle meer over de sneltrein waar ik voor mijn gevoel in zat.
Langzaam veranderde mijn perspectief. Ik realiseerde me dat er meer was dan werken en zorgen. Dat ik ook gewaardeerd werd als ik een dag lekker meeging in het weekend en dat je van zo’n gezellige dag ook een heel voldaan gevoel overhoudt. Het kostte een tijdje om af te kicken van elke dag werken en te leren mijn grenzen aan te geven, maar het voelt zoveel beter. En met deze verschuiving verschoof ook mijn beeld van een held: ik waardeer een toegewijde dokter met grenzen meer dan een grenzeloze held. En mijn moeder…zij is het met roerend met mij eens, en nog steeds mijn held.
