Eerder schreef ik een blog over strijden, en overgave. En dat dit voor mij zo’n actueel thema is. Dat vroeg natuurlijk om een vervolg. Die gedachte was nog niet gepasseerd of de ervaring diende zich aan, en natuurlijk weer anders dan ik voor ogen had. Overgave, letterlijk.
Boem is ho. Dit is de laatste jaren een beetje mijn levensmotto geworden. Want eigenlijk is dit een beetje hoe ik leer en leef. Een wijs iemand zei eens dat ik een enthousiaste ziel heb, en een brein dat (dikwijls tevergeefs) haar best doet om dit in goede banen te leiden. Ik ben gretig, ga meestal met volledige inzet uitdagingen aan en dat gaat met vallen en opstaan: ik rek de grenzen op tot het niet meer gaat. En dan is boem ho. Mijn omgeving kan er vaak beter mee omgaan dan ikzelf (iets met het willen hebben van controle en wijs zijn).
Ik had 3 drukke maanden gehad en had net een gewone werkweek met een weekenddienst erachteraan afgesloten. Maandag had ik een compensatiedag en dus had ik een meeloopdag voor de opleiding tot integratieve en leefstijlarts (AIM) gepland. Na thuiskomst ging ik nog een online meeting in en daarna ging ik lekker nog even een uurtje in de tuin aan de gang. En net toen het tijd was om te gaan koken werd ik ineens heel misselijk. De rest zal ik je besparen, maar ik heb die avond geen eten meer gekookt. Die hele week niet meer.
Ik ben niet vaak ziek, zelden eigenlijk. Heb er ook een gruwelijke hekel aan.
Het duurde een week voor ik er weer bovenop was. En ik heb de eerste drie dagen onwijs liggen balen. Over alles, maar vooral over ‘dat ik het zover had laten komen’. Want ik zag dit ziekzijn als een persoonlijk falen. Ik had niet goed genoeg voor mezelf gezorgd, mijn grenzen onvoldoende bewaakt en daarom was het voor mijn lichaam nodig geweest om aan de handrem te trekken. Ik had beter moeten weten. Ik schrijf een blog over zelfzorg en vervolgens is deze noodstop toch nodig. Onbewust was ik te hard mijn best aan het doen om bewust te zijn. Dat nam ik mezelf kwalijk.
Want ik voelde heel goed dat dat nodig was. Drie dagen lang was het enige wat ik kon liggen, slapen en slokjes water drinken. Terwijl mijn agenda en hoofd uitpuilden van de plannen en de ‘to-do’s’. Maar dat was nu echt even niet mogelijk.
De moraal van dit verhaal: ik ging me pas beter voelen op het moment dat ik me overgaf. Overgave aan ziekzijn, voor zo lang als het zou duren. Overgave aan het niet kunnen uitvoeren van mijn plannen, voor zo lang als nodig was. En het meest belangrijke: overgave aan mijn eigen leerproces: dat ik echt mijn best had gedaan, maar dat het af en toe toch fout gaat, en dat dat niet erg is. Pas toen ging ik van overgeven naar overgave.
Mijn lichaam beschermde me tegen verdere overbelasting en dwong me om te reflecteren op de afgelopen periode. In plaats van boos werd ik dankbaar. Dankbaar voor alle mooie kansen die ik had gehad, alle successen en stappen van de afgelopen 3 maanden, dankbaar dat ik zo’n sterk lijf heb dat ondanks een tekort aan vocht en voeding in staat was te herstellen. En dankbaar voor opnieuw de boodschap dat ik nu tijd voor rust en reflectie nodig heb.
Daarmee loste ook mijn zelfverwijt op: ik ben lerende en met alle kennis, kunde en goede voornemens kan het toch zijn dat ik over mijn grenzen gaat en teruggefloten word. De dagen daarna knapte ik op. Inmiddels zijn we anderhalve week verder en voel ik me weer goed. Vol goede intenties, met frisse moed en hernieuwde zelfcompassie ben ik aan deze week begonnen. Op mijn koelkast hangt een reminder: Boem is ho.
