Mijn collega komt naar me toe. Ze is bezig met de triage (het verwerken van verwijzingen) en heeft een spoedverwijzing: een man met een grote hypofysetumor, veel symptomen en veel ongerustheid. “Klinkt als wat voor jou, wil jij hem zien?”. Hypofyse-afwijkingen zijn mijn ding en de begeleiding van patiënten in die eerste fase doe ik graag. Ik rolde eigenlijk ‘bij toeval’ het hypofyse-onderzoek in en dit is altijd mijn aandachtspunt gebleven. De hypofyse is een hormoonproducerende klier van (normaalgesproken) bijna 1 cm in doorsnede; hij bewaart de balans in het lichaam en is gelokaliseerd midden in het hoofd, net onder de hersenen en fungeert als een soort hormonale dirigent. Hij ligt precies achter het derde oog, dus ook spiritueel gezien is het een interessant kliertje. De invloed en het samenspel van hypofysehormonen fascineren me.
Ik plan hem buiten mijn poli om, zodat ik meer tijd heb. Hij komt binnen in een rolstoel. Enorm bezorgd gezicht, met een even bezorgde echtgenote. Ze hebben twee weken in doodsangst gezeten omdat niemand hen kon vertellen of de afwijking goed- of kwaadaardig was en wat ze te wachten stond. Zijn zicht is beperkt, hij kan moeilijk lopen, is intens moe en kan praktisch niks meer. Hij is een man die gewend is de touwtjes in handen te hebben, en een binnenvetter. Nu is hij afhankelijk, kwetsbaar en onzeker. Hij heeft veel moeite met deze situatie.
Het eerste kwartier besteden we aan het beantwoorden van allerhande vragen: de druk is van de ketel. Dan geef ik ze wat informatie over wat er aan de hand is en wat de behandelmogelijkheden zijn. Tot slot bespreken we zijn klachten en vraag ik hypofyse-gerelateerde klachten uit. Hij valt van de ene verbazing in de andere wanneer hij erachter komt dat hij al jaren symptomen heeft, maar nooit gerealiseerd heeft dat het hiervandaan komt. Hypofysehormonen werken door het hele lichaam en hebben daardoor letterlijk overal invloed op. Mijn vragen komen heel dichtbij en leggen problemen bloot waarvan ik voel dat hij het enorm moeilijk vindt. Ik besluit het even te laten.
Vanuit het verwijzend ziekenhuis was al gestart met medicatie. We spreken de vervolgbehandeling en ze verlaten mijn kamer, duidelijk opgelucht. Enkele dagen later krijgt hij klachten van zijn zicht en komt met spoed bij de oogarts. Ik zie dit in zijn dossier en stuur ze een berichtje waarin ik beloof ze een dag later te bellen.
De volgende dag bel ik hem en tot mijn verbazing barst deze grote, gesloten man in tranen uit op het moment dat ik mijn naam zeg. Hij is geraakt en dankbaar door mijn oprechte interesse. Ons gesprek en de behandeling hebben veel bij hem losgemaakt. Binnen enkele dagen kreeg hij meer energie en hij heeft nachten wakker gelegen. In plaats van nadenken en piekeren is hij gaan praten, met zijn vrouw. Uren hebben ze gepraat over hun leven samen, wat er gebeurd is en hoe hun relatie is. En dat heeft ze zoveel gebracht: ze zijn een stuk dichter naar elkaar gegroeid. Ik ben enigszins flabbergasted. Allereerst over de snelheid waarmee deze man verbeterde, en ten tweede over de impact die ons gesprek heeft gehad. Ik voelde wel dat ik de vinger op de zere plek had gelegd, maar had niet verwacht dat dit zoveel teweeg zou brengen en dat hij deze kans met beide handen aan zou grijpen.
Hij liet me zien dat door oprechte aandacht, interesse en zorgzaamheid je enorm veel kunt betekenen. Ik vind het fantastisch om zo samen met een patiënt een verschil te kunnen maken, en niet alleen zijn klachten te verbeteren, maar ook een positieve verandering in zijn leven kunt bewerkstelligen. Dit is een van de mooiste en leukste aspecten van mijn werk: de omstandigheden betekenis geven en licht toevoegen aan het leven.
