Ik behoor tot generatie Y, de millenials, geboren tussen 1980 en 1995. Generatie Y wil presteren op alle fronten (werk, sociaal, relaties, sport), en houdt van flexibiliteit en vrijheid.
Een deel van mijn ‘seniorcollega’s’ behoort tot generatie X (geboren tussen 1960 en 1980): een zelfstandige generatie met een no-nonsense instelling en bijpassend arbeidsethos. Y is opgegroeid met het idee dat alles moet kunnen, en dat was voor X wel anders. Nu wil ik niemand in een hokje plaatsen, maar ik loop regelmatig tegen dit generatieverschil aan. Wat ik zie bij veel X-collega’s is dat ze hard hebben gewerkt en veel hebben gelaten om te komen waar ze zijn, en dat blijven ze vaak met veel toewijding doen. Hun werk drukt vaak een behoorlijke stempel op de rest van hun leven.
Ik doe mijn werk ook met veel toewijding en plezier, maar ik kan de investering niet opbrengen die ik X zie doen. Ik wil op een gegeven moment naar huis, baal ervan dat ik mijn vakanties negen maanden vooruit moet plannen en ’s avonds heb ik niet altijd zin om de literatuur in te duiken voor die ene witte raaf. Een vaste aanstelling in een maatschap boezemt me eerlijk gezegd angst in en ik hecht aan mijn vrijheid. Het voelt voor mij alsof de weging werk-privé verschilt tussen X en Y.
Ik krijg regelmatig te horen dat ‘wij’ van een andere generatie zijn en daar zit soms een negatieve bijklank aan. We zijn ‘minder belastbaar’, ‘veeleisend’ en ‘te makkelijk’. Generatie Y heeft behoefte aan meer tijd en flexibiliteit voor hun leven naast hun werk. Generatie X bepaalt nu nog de norm. En daarmee maken ze hun vak onaantrekkelijk voor de volgende generatie. Nog nooit waren er zoveel jonge dokters die een ander pad kiezen of stoppen met hun opleiding, omdat het werk ze meer kost dan ze kunnen of willen opbrengen. Momenteel is er een overschot aan artsen in bepaalde vakgebieden, maar door de toenemende vergrijzing en het afgenomen aantal opgeleide specialisten naderen we een keerpunt. Als we die generatiekloof niet overwinnen, dan hebben we straks een tekort aan dokters; we hebben elkaar dus nodig. Ik hoop dat we dit samen kunnen oplossen door het gesprek aan te gaan en te zoeken naar oplossingen die voor iedereen werkbaar zijn.