Het artsenvak draait om gezondheid; we zijn continu bezig de gezondheid van onze patiënten te verbeteren. En hierbij heb ik het niet over de afwezigheid van ziekte, maar over de toestand van geestelijk, fysiek en sociaal welzijn. Het welbevinden van zorgverleners zelf is één van mijn drijfveren om deze blog te schrijven. Wij zijn uiteraard ons eigen uithangbord en kunnen – zeker op de lange termijn – alleen goed voor een ander zorgen als we ook goed voor onszelf zorgen. Maar zo vanzelfsprekend is dat niet. Zorgverleners zijn niet immuun, zeker niet voor leefstijlgerelateerde aandoeningen. Ik hoorde laatst een collega zeggen dat dit werk geen baan is, maar een leefstijl. Maar is onze ‘leefstijl’ wel zo gezond?
Ook ik moet moeite doen om gezond te leven: tijd maken om te sporten, gezond te eten, voldoende te slapen en te ontspannen. Want de aard van mijn werk werkt niet mee: ik zit veel (beweging), heb soms onregelmatige diensten (slaap), weinig tijd voor pauze (eten) en er heerst een cultuur die de belangen van zorgverleners ondergeschikt maakt aan het zorgproces (ontspanning). In mijn ogen niet een bijster gezonde ‘leefstijl’. Onder artsen speelt bovendien veel verslavingsproblematiek (pillen, drugs, alcohol) en het aantal artsen met een burn-out percentage is enorm hoog.
Je zou zeggen dat zorgverleners bij uitstek zouden moeten weten hoe je gezond kunt leven. Maar in de praktijk vind ik dit erg tegenvallen. We stimuleren elkaar onvoldoende om goed voor onszelf te zorgen en lijken een wedstrijdje te doen wie het hardste werkt. Als we collega’s die op tijd naar huis gaan of pauze nemen met een schuin oog aankijken en degenen die hun grenzen aangegeven als ‘verminderd belastbaar’ beschouwen, zijn we in mijn ogen destructief bezig.
Ik gun mijn collega’s een goede gezondheid, een goede kwaliteit van leven en geluk.
We zullen zelf een cultuur moeten creëren waarin naast het welzijn van onze patiënten, ook die van onszelf prioriteit heeft. Daar worden we uiteindelijk allemaal beter van.
Mooie blog