In 2014 studeerde ik af al arts. Na zes jaar geneeskunde wist ik veel over het menselijk lichaam, en behoorlijk wat over de menselijke geest, ook vanuit mijn eigen ervaring. Ik studeerde cum laude af en had mijn promotieplek al binnen. Ik sportte fanatiek, had een leuk sociaal leven en woonde samen. Ik vond dat ik mijn leven op mijn 24e best goed op orde had. Ik deelde mijn dagen minutieus in. Het liefst deed ik twee (of drie) dingen tegelijk: efficiëntie was mijn handelsmerk. Ik heb enorm veel bereikt vanuit mijn oneindige hang naar vooruitgang en controle. Na 3 jaar promoveren werd ik aangenomen voor de opleiding tot internist; ik werkte 60 tot 70 uur per week, reisde 1,5 uur per dag en sportte elke dag. Ik sliep 5 tot 6 uur per nacht; alleen zo lukte het om al die activiteiten in één dag te passen.
Ik gruwde van stilstaan. In mijn overtuiging kreeg je dan niets gedaan en was je niet nuttig. Als er dus iets waar ik van nature niet zo in ben, dan is dat vertragen en (controle) loslaten. Ik paste helemaal in de maatschappij van nu: meer, beter, sneller en maakbaar.
Mijn prestatiegerichte levensmotto had een keerzijde: ik kampte met een flinke eetstoornis. Toen ik daarvan herstelde, volgde een relatiebreuk en daarmee een verhuizing. Ook dit zette ik me snel overheen. Ik leefde in mijn hoofd, en was de verbinding met mijn hart onderweg volledig kwijtgeraakt.
Op dat moment was het halverwege 2019 en was ik mezelf flink tegengekomen. Ik bemerkte dat ik moeite had met de starre en hiërarchische ziekenhuiscultuur, en dat ik het juist goed deed op verbinding en menselijke zorg. Ook op persoonlijk vlak liep het allemaal totaal anders dan ik op mijn 24e bedacht had. Daar gingen mijn strakke planning en mijn controle. Wil ik dit wel? Wie ben ik eigenlijk? Wat past bij mij? Vanuit mijn zoektocht naar mezelf ontdekte ik yoga en meditatie. Vanuit mijn ervaring met anorexia en orthorexia had ik brede kennis van voeding en beweging, die ik nu constructief leerde inzetten. Stukje bij beetje ging ik bewuster leven en verbond ik mijn hoofd weer met mijn hart. Ik verdiepte me in spiritualiteit, las tientallen boeken, deed cursussen, en zoog al die kennis en ervaringen op als een spons. Ik was nog altijd sterk op zoek naar het hoe en waarom. Ik was (en ben) behoorlijk sensitief, maar wilde het liefst ook kunnen verklaren wat ik voelde. En ik wilde grip op mijn leven.
Inmiddels ben ik bijna 4 jaar verder, al voelt het als een heel leven. Het is een rollercoaster geweest, waarin ik mezelf op allerlei manieren keihard ben tegengekomen, en ik vele krochten van mijn ziel en zijn verkend heb. Hoe donker het soms ook was, het werd altijd weer licht. Ik word telkens uitgenodigd naar binnen te gaan en mezelf te leren kennen. Ik had vooral veel achterstallig onderhoud te plegen aan mijn hart en een paar belangrijke levenslessen te leren. Ik heb mezelf en mijn grenzen behoorlijk verkend en op proef gesteld. Ik leerde wat bij mij past en wat niet, wat voor mij belangrijk is en ik leerde comfortabel te zijn in en met mezelf. Ik heb anders leren omgaan met mijn sensitiviteit. Mijn hoofd en hart zijn inmiddels meestal goede vrienden, en soms hebben ze slaande ruzie. Nog steeds is vertragen een actief proces, en toch heeft het me al zoveel gebracht. Ik ben dankbaar voor alle ervaringen die ik heb opgedaan: ze maken me een liefdevoller, authentieker en wijzer mens. Mijn 24-jarige ik had nooit kunnen bedenken waar mijn 33-jarige ik nu zou staan; en mijn 33-jarige ik voelt enorm veel compassie voor wie ik ben en ben geweest. Ik heb geleerd dat ik niet zo mijn best hoef te doen, maar vooral op mijn best mag zijn. Door een bewuster mens te zijn werd ik automatisch een bewustere dokter. En alle kennis en (levens)ervaring die ik tijdens dat proces opdeed, kan ik inzetten tijdens mijn werk. Zo ben ik bewust onderweg.
