Regelmatig lees ik blogs en reacties waarin collega’s, over het algemeen reeds gevestigde medisch specialisten, zich afvragen ‘waar alle jonge dokters blijven’. Bijna elk ziekenhuis heeft een tekort aan ANIOS (arts niet in opleiding tot specialist) en ook het aantal sollicitaties voor opleidingsplekken voor specialisten neemt af. Korte termijn resultaat: te weinig dokters op zaal en in de diensten, die de specialisten dan weer zelf moeten doen. Lange termijn resultaat: een tekort aan specialisten en artsen werkzaam in de eerste lijn.
Ik ben blij dat er collega’s zijn die zich afvragen hoe deze grote verdwijntruc in elkaar zit. Wat me elke keer weer verbaast is dat veel zittende specialisten het antwoord niet weten. En dat is tekenend voor de situatie op dit moment: we zijn de verbinding tussen de generatie ‘jonge dokters’ en de zittende garde kwijt, zie hiervoor ook mijn blog Generatiekloof.
Soms wordt er een voorstel gedaan om dit probleem op te lossen, ik zag een salarisverhoging (leuke start) en het inschakelen van een arbeidsdeskundige voorbijkomen.
Maar als je echt het antwoord wilt weten op die vraag én wilt werken aan de oplossing van het probleem, dan heb ik een tip: ga in gesprek met de jonge dokters. Geef ze een stem en luister naar wat ze te zeggen hebben.
Het gebrek aan autonomie en flexibiliteit is meteen één van de redenen waarom ze niet meer op zaal of in jullie nachtdienst willen werken: ze hebben weinig te zeggen over de werktijden en -omstandigheden en er is vaak weinig aandacht voor persoonlijke wensen en groei. Het salaris is niet zaligmakend, maar dat is niet het hoofdprobleem verwacht ik.
En praat niet alleen met de A(N)IOS die nog wél op je afdeling rondlopen, want ik verwacht dat hun antwoord een sociaal wenselijk sausje krijgt. Voer een open gesprek over wensen, visie en werkomstandigheden en kijk dan of daar een compromis in te vinden is.
Met elkaar in gesprek gaan lijkt me de meest effectieve manier om het “verdwijnen” van jonge dokters tegen te gaan.