“We willen je geen mokerslag toedienen, maar een steuntje in de rug geven. Hoop dat je dat ook zo ervaart” zei hij. Hij heeft me net een half uur lang haarfijn uitgelegd waarom mijn onderwijsportfolio op dit moment onvoldoende is om een onderwijskwalificatie te behalen.
Ik ervaar dit niet als een duwtje in de rug, ik heb zin om keihard in een hoekje te gaan zitten janken. Maar dat laat ik niet zien. Ik zit quasi-ontspannen achterover in mijn stoel en forceer een glimlach terwijl ik ze bevestig dat ik er alle vertrouwen in heb dat het goed komt. Wat trouwens óók zo is.
Na het gesprek ziet een ervaren collega de woede en frustratie in mijn ogen en zegt: “laat het nu rusten. Trek er nog een paar maanden voor uit. Ik voel met je mee, maar dat is echt het beste voor nu”. En ik weet dat ze gelijk heeft. Het kost tijd en vele hobbels voordat je in dit systeem iets voor elkaar krijgt.
Anderhalf jaar geleden heb ik het wilde plan opgevat om mijn universitaire onderwijskwalificatie te gaan halen. Ik gaf al onderwijs, maar wilde die kwalificatie halen zodat dit ook officieel erkend is. Mijn aanmelding werd initieel genegeerd. Na meerdere keren bellen kreeg ik te horen dat ze niet hadden gereageerd omdat ik nog specialist in opleiding (AIOS) ben en dat dit traject in het verleden nooit succesvol was voor AIOS. Ik dwing een intakegesprek af en word toegelaten. Ik maak doelstellingen en ga aan de slag met de vereisten die er gesteld worden. Ik haal er minder dan ik wil – de praktijk blijkt inderdaad weerbarstiger dan gedacht – maar heb voor elk hiaat een plan klaar. Een plan dat ik in de maanden na het indien van mijn portfolio uitvoer. Ik geef inmiddels nu ruim 2 jaar onderwijs, wat ik deels zelf ontwerp en ben hier enorm in gegroeid. Het wordt met veel enthousiasme ontvangen door studenten en collega’s. Ik ben een goede docent, met veel potentie. Mijn verslag had ik echter ik bescheiden geschreven, met veel verbeterpunten (hulde aan mijn kritische en perfectionistische inslag).
Als ik naar huis fiets na een lange dag komen er toch wel even tranen. Wat een %^&*-systeem is dit ook. En hoeveel betonnen muren en plafonds moet ik nog door voordat ik ben waar ik wil zijn? Ik ben zo moe van de weerstand. Waarom doe ik dit mezelf aan? Waarom kies is altijd voor de moeilijke weg, waarom wil ik altijd de dingen die niet voor het oprapen liggen? Waarom kies ik ervoor om in me in een log regulier academisch systeem te ontwikkelen tot een holistisch werkend internist-endocrinoloog, die onderwijs geeft, bestuurlijke neventaken heeft en zich inzet voor zelfzorg voor artsen? Waarom is ‘gewoon’ endocrinoloog worden niet genoeg? Ik weet het antwoord allang: omdat ik gemaakt ben om dit te doen. Maar vandaag baal ik daar even stevig van.
Deze situatie voelt als afwijzing. Ik voel me niet gezien en niet gewaardeerd. En daar ben ik onwijs gevoelig voor. Oude pijn. Alsof je op een knop drukt en in een seconde verander ik van een krachtige volwassen vrouw in een bang klein meisje dat in een hoekje zit en zich onzichtbaar voelt. En dat maakt me woedend. Want ik wil niet in die hoek. Mijn primaire reactie is mijn hoekje uit te stormen: zie me dan, erken me dan, accepteer me dan! Die pijn en woede zag mijn collega. Achter mijn rustige pantser spreken mijn ogen altijd boekdelen.
Ik realiseer me dat ik dit soort situaties opzoek. Ik wil me bewijzen, laten zien dat ik het kan, ook al zegt iedereen dat het niet kan. Juist als iedereen dat zegt. Niets motiveert mij meer dan weerstand. Ik steek mijn hoofd boven het maaiveld, wil ontwikkelen, en mijn tempo ligt hoger dan dat van het systeem. Dat is hoe het is, en daar heb ik mijn weg in de vinden. Vroeger ging ik de strijd aan tot ik overwon. Nu ga ik het milder aanpakken, vooral voor mezelf. De komende tijd ga ik mijn portfolio herschrijven, zodat het beter weergeeft wie ik werkelijk ben als docent. Ik ben dankbaar voor deze les en kans. Deze moker ga ik gebruiken om opnieuw een betonnen plafond te doorbreken, en mezelf weer in het licht te zetten.
